بررسی تأثیر شکل تزریق جبران کننده اطراف تونل بر نشست سطحی زمین به کمک روش اجزای محدود

از مهمترین مسائل در حفاری تونل های سطحي در نواحي شهری مساله ی نشست سطح زمين و اثرات آن بر سازه های سطحي مي باشد. در صورت تجاوز تغيير مکان ها از حد مجاز، خسارت های زیادی به سازه های مجاور وارد مي شود. اقدامات كاهشي زیادی برای كنترل و كاهش نشست در طي ساختوسازهای زیرزميني استفاده مي شود. یکي از این اقدامات كاهشي مهم، تزریق جبران كننده مي باشد. هدف این مقاله، مدلسازی عددی تزریق جبران كننده در محيط اطراف تونل بر روی كاهش نشست سطح زمين در اثر حفر تونل های سطحي مي باشد. شبيه سازی در دو مرحله شامل تزریق دوغاب محيط اطراف تونل با ضخامت های مختلف و سپس حفر تونل با كمک نرم افزار Plaxis 2D انجام مي گيرد. نشست سطحي تونل برای حالت های مختلف محيط اطراف تونل مقایسه شده است. هدف از شبيه سازی تزریق جبران كننده، انتخاب بهترین موقعيت تزریق كه كمترین نشست سطح زمين، كمترین حجم دوغاب تزریق شده، بيشترین بازده تزریق و بيشترین حجم بالا آمدگي ایجاد شده در اثر تزریق دوغاب را شامل شود. مقایسه نتایج نشان مي دهد كه حالت تزریق تمام محيط تونل، بيشترین كاهش در نشست سطحي زمين را به وجود مي آورد.

کلمات کلیدی: 

تونل سطحی، تزریق جبران کننده، نشست سطحی، مدلسازی عددی

نویسندگان :

حمید فوجی (کارشناسی ارشد ژئوتکنیک، گروه عمران، دانشکده مهندسی، دانشگاه فردوسی مشهد)

سید احسان سیدی حسینی نیا (استادیار گروه عمران، گرایش مکانیک خاک و مهندسی پی، دانشکده مهندسی، دانشگاه فردوسی -
مشهد)

دومين كنفرانس ملي مهندسي ژئوتکنيک ایران (1393)