اندیشههاي معماران ایرانی در بهرهوري از چهار عنصر اصلی طبیعت

خلاصه
در طراحی مجموعههاي زیستی و همچنین در توسعه و اصلاح ساختار موجود شهرها، توجه به دیدگاههاي زیست محیطی و انرژي، باید از اهم موضوعات قرار گیرد. زیرا وضعیت رو به پایان انرژي، آلودگیهاي محیطزیست و تبعات آن به مرحلهاي رسیده که بیتوجهی به آن، فاجعههاي جبرانناپذیري را که هم اکنون شروع شده تشدید خواهد کرد.کم شدن لایه ازن، آلودگی آبها و زمین، بروز وضعیت گلخانهاي کره زمین، و نمونههایی از این قبیل، همه وهمه در اثر مصرف روز افزون انرژي پایانپذیر فسیلی میباشد.در حال حاضر طراحان در جستجوي شیوههاي مختلف توسعه پایدار در طراحی شهرها و مجموعههاي زیستی هستند؛ یکی از این روشها الهام از تجارب و تکنیکهاي خاص معماران سنتی و بومی شهرهاي تاریخی، جهت بهرهوري هر چه بیشتر از عناصر و انرژيهاي موجود در طبیعت میباشد.از این رو، این مقاله سعی دارد با معرفی روشهاي بهرهگیري از چهار عنصر اصلی طبیعت (آب ، نور، باد و خاك) را – در اندیشه هاي معماران سنتی ایران- که منجر به آفرینش فرآوردههاي کالبدي همچون قنات، آب انبار، یخچال، آسیاب آبی و بادي ، بادگیر و هواکش، زیرزمین و شوادان و... را که تامینکننده نیازهاي سکونتی افراد یک منطقه می باشد، مورد بررسی قرار دهد.

کلمات کلیدي:

آفرینش _ طبیعت_توسعه پایدار_معماري سنتی

نویسندگان :

محسن قاسمی ، فیروزه آزمون

اولین کنفرانس ملی عمران و توسعه ایران (1390)