نظري بررویکرد پایداري در معماري سنتی ایران- الگوها وضوابط پایداري معماري سنتی ایران

خلاصه
واژه پایدار براي توصیف جهانی به کار می رود که در آن انسان و طبیعت بتوانند با در نظر گرفتن نیازهاي حال و حقوق نسل هاي آینده و با حفاظت از محیط زیست و بدون ایجاد آثار مخرب جدي بر آن ادامه حیات دهند. توسعه پایدار به معنی ارائه راهکارهایی در مقابل الگوهاي فانی کالبدي، اجتماعی و اقتصادي است که از بروز مسائلی چون افزایش بی رویه جمعیت، فقر، نابودي منابع و محیط زیست، تداخل در اکوسیستم کره زمین و در نتیجه خسارات ناشی از اثرهاي زیانبار نابودي محیط زیست جلوگیري کند. پایداري استفاده موثر و بهینه از منابع شامل طبیعت، انسان و فناوري است، به طور کلی همزمان با برآورده شدن نیازهاي امروز بشر،متضمن برآورده شدن نیازهاي آیندگان نیز باشد. به همین منظور در این تحقیق سعی گردیده است تا با معرفی رویکردي از پایداري، نظري نیز بر الگوهاي معماري سنتی ایران شود تا تاریخ غنی معماري گذشتمان راهکاري بر معماري امروز ما گردد _ که امروزه شاهد جدایی وصف ناپذیر آن می باشیم _ ودر این میان به اختصار می توان به دو راهکار ساده که در طراحی بومی و سنتی ابنیه گذشته ما رایج بوده است اشاره کرد : 1- پیروي از ضوابط طراحی اقلیمی با توجه به جهت گیري ساختمان، فرم وجوه آن، طراحی معماري فضاها، تهویه طبیعی هوا و ...؛ 2- استفاده از گیاهان سبز کاهش آلودگی هوا، بهبود شرایط محیطی، کاهش آلودگی هاي صوتی و بصري و تثبیت ساختار خاك ؛ می باشد .

کلمات کلیدي :

پایداري ، طراحی بومی و سنتی ، طراحی اقلیمی ،الگوها

نویسندگان :

فاطمه صادق ترکی ، اکبر رجبی کنف گورابی

اولین کنفرانس ملی عمران و توسعه ایران (1390)